Aplikacje na urządzenia mobilne

Pierwsze próby pisania

Pierwszy odnotowany przypadek pisania z zastosowaniem specjalnego aparatu do pisania pochodzi z 1692 r. Dotyczy on brytyjskiego wynalazcy, sir Samuela Morlanda, który oślepł w wieku 67 lat i wykonał z pomocą przyjaciół taki aparat. Niestety, rodzaj i budowa urządzenia, którego używał, nie są znane. Natomiast jedną z pierwszych, niestandardowych instrukcji, dotyczących techniki pisania, zawdzięczamy Mademoiselle Walker z Schaffhausen w Szwajcarii. Opis jej techniki pisania pochodzi z 1680 r. Mademoiselle Walker uczono pisania z użyciem liter alfabetu łacińskiego wykonanego z pociętych kawałków drewna. Niewidoma kobieta zapamiętała kształt każdej litery, obrysowując ją rysikiem. Dzięki temu była potem w stanie pisać, odtwarzając ruchy ołówka na papierze. Podobnego podejścia – poznawania kształtów liter rzeźbionych w drewnie – próbowano również w Hiszpanii i we Włoszech. Metodę tę uznano jednak za nieskuteczną i ostatecznie odrzucono.

Brajlowskie maszyny do pisania

Najbardziej praktyczna i wygodna mechaniczna maszyna do pisania służąca osobom niewidomym pojawiła się w roku 1867. Wcześniej również istniały maszyny, część z nich zamiast z sześciopunktu korzystała z alfabetu łacińskiego.

Obecne maszyny działają jak zwykłe maszyny z tą różnicą, że wynikiem zapisu jest kartka z literami brajlowskimi, a nie czarnodrukową czcionką. Od znanych powszechnie maszyn odróżnia je także wygląd klawiatury. Kod brajlowski zbudowany jest w oparciu o 6 punktów, maszyna ma zatem 6 klawiszy z dodatkiem siódmego klawisza spacji i ewentualnie innymi klawiszami funkcyjnymi. 

Brajlowskie maszyny do pisania znacznie przyspieszyły pracę niewidomych. Nie piszą zwykłym dłutkiem (punkt po punkcie), lecz cały znak po znaku. Nie koniec na tym. Ich zaletą jest możliwość tworzenia brajlowskich dokumentów bez konieczności poszukiwania dostępu do prądu. Od lat są używane w placówkach edukacyjnych dla niewidomych. uczeń wyposażony w maszynę do pisania może wykonywać pisemne ćwiczenia, tłumaczyć, uzupełniać tekst, a przede wszystkim pisać szybko.

Zdecydowanym minusem maszyn brajlowskich do pisania jest ich koszt, za pojedynczą sztukę trzeba zapłacić nawet kilka tysięcy złotych.

Tabliczka brajlowska

Podstawowym urządzeniem, stosowanym powszechnie od wynalezienia pisma Braille’a do dziś, jest tabliczka. Jest dwuczęściową konstrukcją na zawiaskach. Na dolnej części ma wgłębienia w kształcie sześciopunktów, na górnej pasujące do nich dziurki. Między te dwie części wkłada się papier i dłutkiem wykłuwa punkty

Tabliczka brajlowska umożliwia zapisywanie informacji w brajlu. Znajdzie ona zastosowanie w przypadku, gdy nie chcemy nosić ze sobą cięższego sprzętu lub jako tańszy substytut maszyny brajlowskiej.

Proces budowania urządzeń́ do pisania przebiegał powoli, stopniowo, w wielu częściach Europy i świata. Urządzenia te początkowo były dość́ proste, można powiedzieć, nawet prymitywne, ale ewoluowały jak wszystkie wynalazki, aby w końcu XIX w. przybrać formę zaawansowanych mechanicznych urządzeń do pisania. Wymagało to od wynalazców nie tylko dużej wiedzy i niezwykłych zdolności, ale przede wszystkim ogromnej wyobraźni. Musieli oni również posiadać pewne doświadczenie w pracy w niewidomymi. Nie jest to rzeczą prostą.

Jednakże pismo brajla, które jeszcze kilkanaście lat temu było jedyną formą zapisu pozwalającą osobie niewidomej na samodzielne czytanie i pisanie, niestety, jest stosowane coraz rzadziej i traci na popularności. Dzieje się tak między innymi z tego powodu, iż komputerowe urządzenia brajlowskie (np. monitor brajlowski, drukarka brajlowska, notatniki brajlowskie) są kil- kakrotnie droższe niż dźwiękowe, oparte na mowie syntetycznej. Natomiast te drugie są szybsze i wymagają mniej wysiłku ze strony użytkownika. Jednakże korzystanie włącznie z mowy syntetycznej ma wiele negatywnych konsekwencji: zła ortografia, interpunkcja, brak dbałości o właściwą formę graficzną.